Znalazłam ścieżkę. Jest ledwo widoczna pod stwardniałym śniegiem, zasłonięta gałęziami młodych drzewek i zarośli. Prowadzi w las. Nie jest łatwo nią dreptać. Pełna niespodziewanych skrętów i nierówności terenu czasami staje się niebezpieczna dla wędrowca. Czasami znika z oczu pod zwalonymi pniami drzew. Niekiedy trzeba zboczyć z niej, by ominąć śmieci wysypane w lesie przez reprezentanta gatunku homo debilis.
Jest moja ścieżka przygodą i szczęściem. Zaufałam jej. Prowadzi mnie tam, gdzie pragnę dojść.