Kwoka

A ja, jak ta kwoka, najlepiej się czuję, gdy mam wszystkich bliskich przy sobie. Niecodzienne to zjawisko. Piotr w domu, dzieci w domu, nawet licealista Franek. A dom jakby ucichł, wyspokojniał, zamyślił się, bo jakoś mało zajęć, mało ludzi przewijających się przez salon i kuchnię, mało ruchu. Nigdzie się nie trzeba śpieszyć. Zajęcia odwołane lub przeniesione do rzeczywistości online. Edukacja domowa nas rozpieściła – bycie w domu wcale nie wydaje się wyrzeczeniem, poświęceniem, katorgą. Jest czymś normalnym i dobrym.

Koronawirus okazał się dla nas łaskawy. Nie mogę oprzeć się myśli, że nasz szalony, rozpędzony świat potrzebuje odpoczynku. Właśnie teraz. Spędzamy ten czas na spokojnym życiu, nauce i pracy. Gramy w planszówki. Czytamy książki. Oglądamy filmy i seriale. Spacerujemy. Dużo, dużo rozmawiamy.

Trochę się zmienia nasz świat. Trochę i my się zmieniamy. Ponieważ jest teraz czas, to gotujemy staranniej i mądrzej. Ponieważ zrobienie zakupów staje się coraz trudniejsze, robimy je w sposób bardziej przemyślany i zaplanowany. Mniej wydajemy. Bardziej zapuszczamy korzenie. Doceniamy ogródek i zielony kącik w salonie. Dbamy o nasze rośliny. Podlewamy i sadzimy. Wykorzystujemy zasoby domu i internetu. Jest tak dobrze, tak wspaniale, tak rodzinnie, że aż zapiera dech w piersiach.

Homeschooling toczy się swoim własnym rytmem. Łucja poznaje tajemnice chemii i pisze powieść o dzielnym wojowniku w krainie magii i snów. Czasami w ogródku strzela z łuku. Gabriela z kokardą na głowie tańczy, skacze, śpiewa i tworzy. Dziewczyny eksperymentują w kuchni coraz częściej, coraz odważniej, coraz pewniej. Franek brzdąka na gitarze. Ja zanurzam się w wiedzę z dziedziny ziołolecznictwa.

Nad naszym domem powoli zapada zmrok.