Gogol

Co można powiedzieć o Gogolu? Że dziwna bardzo historia urzędnika, który kupuje martwe dusze. Że jeszcze dziwniejsze opowiadania – króciutkie historyjki, obrazki, w których fantastyczne zjawiska zdają się być niepostrzeżone do tego stopnia, iż wydają się naturalną częścią realnego świata. Przerażające środowisko urzędników rosyjskich, zepsutych, niemoralnych, nieludzkich postaci, które niszczą wszystkie przejawy niewinności i inteligencji, jakie tylko zdołają wykiełkować obok nich. Powieść niedokończona, rozszarpana zdawałoby się przez samego autora, w której – o dziwo! – przecież tak jak w życiu: nie do końca wiadomo, o co chodzi, jaki jest zamysł naszych ludzkich poczynań, kto jest kim, gdzie jest prawda i po czyjej stronie racja? Człowiek to ktoś, kto boi się sam siebie. Swojej inteligencji. Swoich pomysłów. Swoich planów. Nie ufa sobie, a więc nigdy nie może wygrać. Zawsze będzie przegranym.

Ten wpis został opublikowany w kategorii Mistrzowie. Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *