Kochajmy marzycieli

Myślę sobie, że jednym z gorszych doświadczeń dla idealistów jest zetknięcie się z mentalnością małomiasteczkową. Mentalność ta, opierająca się na subiektywnej, negatywnie zabarwionej interpretacji fragmentów rzeczywistości, uderza w najbardziej intymne, wrażliwe sfery umysłowości i emocjonalności marzycieli. Człowiek małomiasteczkowy posługuje się nieuzasadnioną z logicznego punktu widzenia krytyką, zazwyczaj wykorzystującą argumenty ad personam. Pozamerytoryczne argumenty pozbawione racjonalności nie dają możliwości obrony, zwłaszcza jeśli przedstawiane są niebezpośrednio, niosąc ze sobą ryzyko plotek i zwykłej obmowy. Łatwość wysuwania oskarżeń, niepotwierdzonych i bezpodstawnych, to jeden z wyznaczników mentalności małomiasteczkowej. Bezkrytyczne uleganie spiskowej teorii świata, wytykanie błędów i potknięć, poniżanie – to tylko niektóre z narzędzi, jakim posługuje się człowiek o prowincjonalnej umysłowości. Dawniej kogoś takiego nazywano kołtunem, stosując dosyć niepochlebną analogię do plica polonica. Mentalność o ciasnych horyzontach nie jest w stanie zrozumieć ani przyjąć idealizmu marzycieli, ich kategoryczności i uporu, a także rozgoryczenia. Marzycielstwo i idealizm, które są źródłem wielkich dokonań ludzkości, potrzebują wiary i wsparcia. Musi być przynajmniej jedna osoba, która rzeczywiście uwierzy w marzenie, a w chwili zwątpienia będzie po prostu ratunkiem. Ideały są jak ludzie – nie mogą trwać samotnie, gasną, nikną, bez lustra, jakim jest drugi umysł. Narażone i wystawione na działanie krytyki ograniczonych umysłów, tracą blask, szarzeją i stają się zwyczajnie nieosiągalne. W świetnym filmie „La la land” bohaterka śpiewa „kochajmy marzycieli, choć zdają się bezmyślni; kochajmy serca, które świat łamie i chaos, który po nas zostaje”. Idealiści, mimo siły swych marzeń, są bezbronni wobec bezduszności i małomiasteczkowych przekonań. Kochajmy marzycieli. Szanujmy marzycieli. To oni wzbijają się do gwiazd. To oni zmieniają świat. Kochajmy marzycieli. Szanujmy marzycieli. Oni zawsze tracą więcej. Są zdolni wiele, wiele poświęcić dla ideałów, aż do ostatecznego obnażenia samego siebie. Są wspaniałymi, niezwykłymi artystami życia.